Na een dienstverband van 49,5 jaar heeft Gea Lukens onlangs afscheid genomen van De Zijlen. In die jaren veranderde er veel in haar werk, maar haar hart voor de cliënt is en zal altijd blijven kloppen. “Je leert hier om het geluk in kleine dingen te zoeken.”
Gea’s vader was hoofd bij de Lindehoeve in Tolbert, waar mensen met een verstandelijke beperking wonen en werken. Via hem rolde zij op haar zeventiende ook die wereld in. Gea: “Het werk was heel anders dan nu. Een groep van 30 cliënten kwam van het werk, ging douchen, samen eten, televisiekijken. De begeleiding was vooral bezig met de huishouding. Tegenwoordig is de zorg veel persoonlijker en meer gericht op ontwikkeling. Iedere cliënt heeft een eigen plan en als persoonlijk begeleiders ondersteunen we cliënten om hun doelen te bereiken.”
Slaapdienst
Na 13 jaar op ’t Heem werd Gea waarnemend hoofd op de Lindehoeve. Van hieruit werd ze gestationeerd in Niekerk om de nieuwe locatie Ienemane op te zetten. Daar woonde ze ook drie jaar intern. “Er was geen personeel voor de slaapdiensten, dus ben ik dat zelf gaan doen. Ik had nog steeds mijn eigen flat, maar sliep bij Ienemane. Eerst had ik een eigen woon- en slaapkamer. Maar er was een wachtlijst. Om meer cliënten te kunnen plaatsen, heb ik eerst mijn woongedeelte ingeleverd en later een deel van de slaapkamer. Ik sliep nog in een pijpenla.”
Gea in de jaren 80 in GVT ’t Heem in Tolbert
Fijne werkgever
Dit voorbeeld tekent Gea’s hart voor de cliënten en de wens dichtbij hen te werken. Het is dan ook niet verrassend dat ze na een paar jaar hoofd te zijn geweest, weer koos voor de persoonlijke begeleiding. Gea: “Soms kom je erachter dat je iets wel kan, maar er niet gelukkig van wordt. Ik ben teruggegaan naar ’t Heem en ben daar altijd gebleven. De Zijlen is gewoon een heel fijne werkgever. Het is er professioneel, maar ook gemoedelijk. De cliënt staat centraal.”
Gelukkig
Ook bij Gea staat de cliënt centraal. “In het contact geven cliënten geven zoveel terug, dat maakt mij ook gelukkig. En het is natuurlijk heel mooi om te zien dat cliënten vooruitgaan. Dat gaat in heel kleine stapjes. Maar als je over de jaren heen kijkt, zie je duidelijk de ontwikkeling. Dat hebben wij toch meegegeven. Eén cliënt is een echte deugniet. Hij is veertig jaar, maar gedraagt zich als een puber. Maar als ik dan zie hoe hij ligt te slapen als een jongetje van zeven jaar, met zijn knuffel aan zijn neus. Dat ontroert me zo. Dat zijn de mooie momenten die je bijblijven en waarvoor je het doet. Je leert hier om het geluk in kleine dingen te zoeken.”
50 jaar
Wil je de 50 jaar niet volmaken? “Ergens wel, maar het is goed zo. De afgelopen jaren heb ik mijn uren langzaam afgebouwd. Dat is goed voor mezelf en voor de cliënten. Eén cliënt zit hier net zo lang als ik. Natuurlijk bouw je dan een band op. Gelukkig kan ik op bezoek blijven komen en ik sta open voor vrijwilligerswerk. Maar eerst ga ik bewust afstand nemen. Ik bedank iedereen die al die jaren om me heen heeft gestaan. Ik ga de contacten missen. Maar werk is werk, je moet ook kunnen loslaten.”
Gea tijdens haar afscheid met bestuurder Eric Zwennis
Tekst: Silvia Kooij – Foto’s: eigen foto’s
